Een boot duikt op uit een nevelwolk; een misthoorn schalt. ‘Er is storm op komst,’ zegt iemand. De meeuwen boven de boot laten een angstaanjagend gekrijs horen, alsof ze de twee passagiers – U.S. Marshalls Teddy Daniels en Chuck Aule – voor dreigend onheil willen waarschuwen.
De haartjes op je huid komen omhoog, een ijskoude onzichtbare hand strijkt langs je ruggengraat, de toon is gezet. Welkom op Shutter Island, broeinest van donkere dromen en adembeklemmende angsten. Bid maar dat u er nog wegraakt.
‘Shutter Island’ is een echte kaskraker: razend spannend, verontrustend, onvoorspelbaar. Martin Scorsese laat zien dat hij, beter dan wie ook, het vocabulaire van de cinema beheerst.
Over zijn nieuwe muze, Leonardo DiCaprio, heb ik wel wat gemengde gevoelens. Probleem bij Leo is dat hij zijn babyface maar niet kwijt schijnt te kunnen raken.
Desalniettemin, ‘Shutter Island’ is briljant vakwerk. De film over mysterieuze gebeurtenissen op een gevangeniseiland voor psychisch gestoorde misdadigers bracht op het openingsweekend naar voorlopige cijfers 40,2 miljoen dollar in de kassa in de VS en Canada. Daarmee overtreft de Meester uit New York zichzelf.
LORE BLOGT . 