De millenniumstudent

Ze zijn heel erg onrustig vandaag. Na drie kwartier zitten zo goed als alle honderd studenten te babbelen en op hun stoel te schuifelen. De docente merkt dat ze totaal niet naar haar luisteren en last dan maar vijf minuten pauze in. En als ze daarna goed opletten, belooft ze hen een paar leuke filmpjes te laten zien. Ze zucht. De laatste tijd heeft ze steeds vaker het gevoel dat ze haar studenten als een soort van John Cleese moet entertainen.

Het weekblad Knack publiceerde in haar jongste nummer een uitgebreid artikel over de millenniumstudent. Heel wat professoren zien er de laatste jaren fel tegenop om les te geven.  Millenniumstudenten, jongeren die vanaf de eeuwwisseling aarzelend hun intrede deden in de universiteiten, bemoeilijken hun taak. “Ze zitten uitgebreid te eten of te vrijen in de les, ze laten midden in je uitleg Tarzankreten horen of gebruiken de achterste rij banken om te biljarten.”  Ze zijn ook vaak erg beschermd opgegroeid en gewend om in de watten te worden gelegd. Dat verwachten ze dus ook aan de universiteit. De studenten van nu zijn veeleisend, snel verveeld en voorzien van een laptop, iPod en smartphone. Volgens Peter Lievens van de K.U.Leuven is het gedrag van de studenten de afgelopen tien jaar enorm veranderd. Vroeger stond de professor vooraan in het auditorium een verhaal te vertellen terwijl de studenten ijverig luisterden en notities namen. Vandaag is dat een pak moeilijker om hen twee uur lang te boeien. Als de aandacht verslapt, gebeurt het dat studenten de les verstoren. Het kan gewoon ook heel makkelijk doordat er in elk lokaal van de universiteit of hogeschool een gratis internetverbinding is. Er wordt tijdens de lessen heel wat gechat of naar filmpjes gekeken. Doordat de millenniumstudenten het gewoon zijn om van het ene informatiekanaal naar het andere over te schakelen, hebben ze het tijdens een college vaak heel moeilijk om zich uitsluitend op de uitleg van de docent te concentreren. De Universiteit Antwerpen biedt de studenten nu daarom zelfs een cursus aan waarin hen wordt aangeleerd om op één ding tegelijkertijd te focussen. Ook de verhouding tussen een docent en zijn studenten is in de loop der jaren grondig gewijzigd. Heel wat proffen hebben het zo moeilijk met de nonchalante stijl van hun studenten dat ze echt op hen neerkijken en dat ook duidelijk laten blijken. Sommigen kunnen het niet aan en willen niet begrijpen dat je aan een grote groep op een andere manier moet lesgeven dan aan vijftien studenten.  De Universiteit Gent doet daarom voor sommige trainingen zelfs een beroep op een theateracteur die lesgevers aanleert hoe ze zich voor een groot publiek het best kunnen gedragen. Docenten moeten door hun performance het auditorium motiveren, wat dan ook inhoudt dat ze veel meer energie in hun lessen moeten steken dan vroeger. En daar hebben vooral oudere docenten het moeilijker mee. Niet alleen het showgehalte van veel colleges is toegenomen, meer en meer docenten maken ook gebruik van nieuwe media zoals het digitale platform van de universiteit en Facebook. Veel studenten komen naar de universiteit om het eens te proberen. Vroeger was dit een soort privilege, maar vandaag wordt het als een vanzelfsprekendheid beschouwd. Sommige studenten zijn echt toeristen: ze volgen alleen maar hoger onderwijs omdat dat plezierig is. Ze willen zich alleen maar amuseren en trekken zich er niets van aan of ze slagen of niet. Vaak proberen ze in de les voor ambiance te zorgen, en dat tot grote ergernis van de andere studenten. Het is zeker en vast ook geen goede zaak dat er steeds vaker les wordt gegeven aan groepen van vijfhonderd tot duizend studenten. Ideaal zou zijn om met groepjes van twintig studenten te werken zoals nu het geval is op hogescholen. Maar dat is in België financieel niet haalbaar.

(BRON: Knack. Ann Peuteman en Ewald Pironet)